سیاست خارجه امام روح الله . . .

خبر را که شنید، خیلی ناراحت شد؛ گفت: «یک نفر برود سفارت شوروی تلافی کند!» مانده بودند چه بگویند! گفت: «اگر نمی‌روید خودم می‌روم!» گفتند: «نه حاج آقا! می‌رویم!» و بالاخره یک نفر را فرستادند...

به نگهبان سفارتخانه گفت: «از طرف حضرت امام آمده‌ام. می‌خواهم جناب سفیر را ببینم!» نگهبان جا خورد: «این وقت شب؟!...» و رفت سفیر را از خواب بیدار کرد. سفیر که آمد، پرسید: «پیامتون چیه؟!» مرد، سیلی محکمی توی صورت سفیر زد: «تلافی آن سیلی که توی گوش سفیر ما در شوروی زدید!»

منبع: کتاب روایت نزدیک

. . .

قابل تأمل است اگر بدانیم زمانی امام اینگونه نسبت به سیاستهای شوروی اعلام انزجار میکند که آمریکا را شیطان بزرگ معرفی کرده و اصلاً شوروی را در محاسباتش نمیگنجاند. یعنی این تازه شوروی بود، اگر آمریکا همچین غلطی میکرد، دیگر معلوم نبود امام چه دستوری میداد...

خب پس امروز چه؟ امروز که دیگر شوروی ای در کار نیست. امروز که دیگر  همه بدی ها خلاصه میشود در یک نام، آن هم آمریکا... اسرائیل و شورای امنیت و اتحادیه اروپا و تحریم های فلج کننده و  همه و همه خلاصه میشود در نام آمریکا... پس سستی و ضعف برای چیست؟ پس روحیه انقلابی کجا رفته؟ انصافاً کدامیک از سیاسیون مملکت ما همچین روندی را در عمل دنبال میکند؟ اصلاً عمل پیش کش! کدامشان همچین ادبیاتی دارند؟ منظورم همانهاییست که ریشه مشکلاتمان را در ایجاد تنش با دنیا میدانند.

کاش بعضی از همین آقایان، همین آقایان خودعمارپندار مملکت که 4سال (تازه اگر نگوییم 8سال) از بهترین سالهای عمر انقلاب را به هدر دادند و همه اش با پرداختن به فرعیات، فرصت خدمت به کشور را از مسئولین اجرائی گرفتند، کمی روحیه انقلابی داشنتد...

کاش میفهمیدند مفهوم حرف رهبرشان را که میگوید: «بعضی ... تهدید میکنند که اگر چنین کنید، اگر چنان کنید ممکن است علیه شما قطعنامه صادر کنیم! خب به دَرَک! قطعنامه صادر کنند...» کاش میفهمیدند آقا دارد کجا را نشانه میگرد. اما... 

کاش فریادشان را بر سر آمریکا میزدند، نه رئیس جمهوری که دنیای استکبار منتظر است ساقط شود. کاش دشمن شاد نبودند. اینها همانهایی هستند که اگر در زمان جنگ دستشان به تریبونی میرسید، حتماً مشکلات جنگ را زیر سر امام و جنگ افروزی و تنش زایی اش میدانستند...